کیان آذر
مدت کمی تا آغاز سال تحصیلی و باز گشایی دانشگاه و مدارس مانده است. جمهوری اسلامی در اقدامات استیصال زده اش که با ایجاد ارعاب سعی در عقب راندن مردم از خواسته و مبارزاتشان را داشته ، از شروع به کار دانشگاه ها و مدارس هراسان است و طی جلساتی که با روسای دانشگاه ها و مدارس داشته اند، برنامه ریزی برای کنترل و سرکوب دانشجویان ،معلمان ، محصلان و اساتید دانشگاه کرده اند. برآورد خود آنها از دانشگاه، خطر جدی سکولاریزم!! شما بخوانید کمونیسم است و اینکه جنبش دانشجویی (و زنان) ابزاری برای فشار و تهاجم( براندازی) به جمهوری اسلامی ست. در این مدت هم با گروگان گرفتن دانشجویان- پلی تکنیک- سعی در کنترل و سرکوب این جنبش کرده است و دادگاه آنها را نیز در پایان شهریور و همزمان با شروع سال تحصیلی قرار داده است که به ظن خود حساب کار دست دانشجویان بیاید. اما همه اینها تنها دست و پا زدنی بیهوده است. این را هم دانشجویان، مردم و هم خود رژیم خوب می داند که موج اعتراضی عظیمی در پیش است و باز شدن دانشگاه و مدارس یعنی ریختن آوار اعتراض و اعتصاب و تحصن بر سر جمهوری اسلامی. باید در نظر داشت که گام و گستردگی اعتراضات این بار در فاز جدیدی تعریف خواهند شد. جامعه با تجربه 18مرداد(9 اوت) و 16 شهریور (7 سپتامبر) پشتوانه ای بمراتب وسیعتر و عظیم تر دارد و با این بستر است که بسراغ جمهوری اسلامی میرود. باید اعتراضات را از همان ابتدا شروع کرد. از شروع سال تحصیلی بایدفشار را روی رژیم گذاشت. بازگشایی دانشگاه این خلا چند ماه را که تعطیلات به رژیم داده را از او میگیرد. جنبش دانشجویی باید برای این مصاف به خواسته هایی مانند : آزادی فورا دانشجویان زندانی و رسیدگی به فشار ها و شکنجه هایی که به آنان وارد شده از طریق تشکلاتی یکپارچه متشکل از دانشگاه های مختلف و تهیه و تنظیم دقیق همه اتفاقات افتاده، تجمعات و تحصن های منظم و هماهنگی را در دانشگاه ها برقرار کند و تا آزادی دانشجویان و لغو کمیته های انضباطی و احکام آنها ادامه یابد. از سوی دیگر در عرصه بین المللی ارتباط گیری با دانشگاه های مختلف در سایر کشورها و رابطه با آنها(نهادها و اتحادیه و انجمنهای دانشجویی)و خواستار اعلام حمایت و انتشار طومار و حتی برگزاری تجمعات اعتراضی از طرف آنها باید بعد دیگر کار برای جنبش دانشجویی باشد. باید به همراه دیگر بخشهای جامعه زمین را زیر پای جمهوری اسلامی لرزاند و داغ کرد.نکته دیگر حمایت کارگران و معلمان از دانشجویان است و نیز بالعکس. باید این جنبشها تنگاتنگ تر و منسجم تر از گذشته ، کنار هم علیه رژیم صف بندی کنند. باید پاسخ توحش جمهوری اسلامی را داد و این از کارگران، معلمان، دانشجویان و زنان ساخته است که با کار متحدانه و منسجم و با آوردن پشتیبانی مردم و جریانات آزادیخواه دنیا پشت خود در اعتراضاتی دنباله دار در خارج ایران و همزمان در دانشگاه ها و کارخانه ها و خیابانها رژیم را به زانو در آورد.