یک قربانی دیگر از سیاست‌های پوسیده و مدیریت سرکوب‌گرانه!
همین دیروز باز هم خبری تکان‌دهنده از جان باختن یک نوجوان، آرزو خاوری، دانش‌آموز کلاس نهم، منتشر شد. آرزو به جرم پوشیدن شلوار جین، مورد آزار و اذیت مدیریت مدرسه قرار گرفت و این فشارها او را به سمت خودکشی سوق داد. پدرش تمام ماجرا را به امید عدالت و پایان این برخوردهای مخرب بازگو کرد. اما آیا این اولین یا آخرین بار است؟
آیا کسی از خودکشی‌های خاموش و بی‌صدا در روستاها و شهرهای کوچک خبر دارد؟ خودکشی‌هایی که زیر بار فشارهای تحقیر، تهدید، و به اسم «ارزش‌ها» و «آبرو» رخ می‌دهند اما رسانه‌ای نمی‌شوند؟
چند روز پیش، در روستای دریس، از توابع شهرستان کازرون، آیناز کریمی، دانش‌آموز کلاس دوازدهم و نوجوانی پرامید به آینده، با خشونت و تهدید مدیر مدرسه به دلیل «رعایت نکردن شئونات» و داشتن لاک ناخن و موهای رنگ‌شده روبه‌رو شد. خانم رحیمی، مدیر مدرسه، برای سرکوب این دختر جوان، حتی با برادرش تماس گرفت و او را از مدرسه بیرون کرد. نتیجه؟ فشار و بازخواست‌های خانواده بر اساس سنت‌های سختگیرانه محلی، و در نهایت، آیناز با طناب دار، زندگی‌اش را به پایان رساند.
در این میان، خبری از پیگیری مسئولین نیست! آموزش‌وپرورش کازرون و مسئولان آن، به‌جای دفاع از حقوق دانش‌آموزان، سکوت کرده‌اند و به حفظ میز و مقام خود راضی‌اند. آیا نباید به جای پنهان‌کاری‌های همیشگی، این زخم‌های عمیق را برای همیشه ریشه‌کن کرد؟ چرا این مسائل را به جای دفن‌کردن، تحلیل و پیشگیری نمی‌کنیم؟
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران با قاطعیت اعلام می‌کند: برخوردهای ایدئولوژیک و سرکوب‌گرانه در مدارس، نه‌تنها آینده دانش‌آموزان را به تاراج می‌برد بلکه به از دست رفتن جان و انگیزه آن‌ها نیز منجر می‌شود. ما خواستار پایان دادن به سیاست‌های ایدئولوژیک، حذف نگاه تحقیرآمیز به دانش‌آموزان، و احترام به آزادی‌های فردی و حقوق انسانی آنان هستیم. سیستم آموزش‌وپرورش باید از ابزار سرکوب و کنترل ایدئولوژیک دور شود و به جایش، نگاهی انسانی و دانش‌محور جایگزین گردد.
۱۷ آبان ۱۴۰۳
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران