بر مبنای گزارشات منتشر شده، مردی که روز دوشنبه ۲۴ اردیبهشت ۱۴۰۳ به‌عنوان تأسیسات و به بهانه تعمیر سرویس‌های بهداشتی خوابگاه دخترانه دانشگاه نوشیروانی بابل در آنجا حضور پیدا کرده بود، به‌صورت پنهانی یکی از دختران دانشجو را که مشغول استحمام بوده مورد تماشاگری جنسی قرار داده و از او تصویربرداری کرده است. گفته می‌شود این تعرض جنسی در حالی رخ داده که دانشجویان بارها به عدم نظارت بر نیروها و مسئولان تأسیسات و خودداری سرپرست خوابگاه از مسئولیت‌پذیری در قبال آن‌ها، اعتراض کرده بودند.
در پی اعتراض دانشجویان، بنابر گزارش شورای صنفی دانشگاه نوشیروانی بابل، پس از برگزاری جلسه‌ای تصمیم به اخراج فرد خاطی بخش تاسیسات از دانشگاه تا صدور نهایی حکم قضایی را گرفته است. همچنین سرپرست وقت خوابگاه ریحانه تا اطلاع ثانوی تعلیق و به کمیته تخلفات کارمندان معرفی گردید. واحد حقوقی دانشگاه نیز ملزم به پیگیری قضایی و دفاع از حقوق دانشجوی شاکی در مراجع قضایی شد.
این وضعیت پیش‌آمده یعنی عدم توانایی دانشگاه و سطوح مختلف آن در تامین امنیت دانشجویان در محیط دانشگاه و خوابگاه‌ها، بدون شک محدود به دانشگاه نوشیروانی بابل نیست و در ابعادی وسیع‌تر و در مدت زمانی طولانی‌تری همواره مشاهده شده است. در این رابطه ذکر دو نکته ضروری است:
اولا جمهوری اسلامی و شیوه‌ای که دانشگاه‌ها را اداره می‌کند خود عامل اصلی ناامنی و آزار و اذیت گسترده دانشجویان، به ویژه دانشجویان زن است که نمونه‌های آن را همین امروز در فضای پادگانی دانشگاه‌ها می‌بینیم که محور اصلی آن هم تحمیل حجاب به دانشجویان است.
دوما تامین امنیت و خدمات رفاهی و آموزشی دانشجویان به هیچ‌وجه جزء اولویت‌های مسئولین دانشگاه نیست؛ از جمله اینکه در همین خوابگاه دخترانه که چنین تعرض جنسی به این سهولت رخ می‌دهد و مسئولین هاج و واج نظاره‌گر هستند، کافی است بروزات اعتراضی مشاهده شود که ناگهان همه دستگاه‌های امنیتی، اطلاعاتی و سرکوب در هماهنگی کامل و با سرعت مقبولی وارد عمل می‌شوند.
با همه این تفاسیر، از آنجا که راهی جز اعتراض نداریم، بروز چنین اتفاقاتی در هر دانشگاه را باید به اهرم فشاری برای اعتراض سازمانیافته برای پاسخگوکردن مسئولین ذیربط تبدیل کرد. محیط آموزشی، چه خوابگاه و چه دانشگاه، باید به گونه‌ای باشد که امنیت کامل و آرامش نسبی دانشجویان توسط دولت و مسئولین دانشگاه تضمین شود. تامین این حق طبیعی دانشجویان خدشه‌ناپذیر است، حتی اگر با اوباش جمهوری اسلامی طرف حساب باشیم.