گفتگوی نشریه انترناسیونال با نوید مینایی، دبیر سازمان جوانان کمونیست
انترناسیونال: چند روز بیشتر به شروع دانشگاهها و مدارس باقی نمانده است. بنظر شما چه فاکتورهائی شرایط امسال را با سال گذشته متمایز میکند؟ بعبارتی در یکسال گذشته چه اتفاقی افتاد، چه روندی طی شد، چه فاکتورهائی تغییر کرد و جنبش اعتراضی در دانشگاهها اکنون کجا ایستاده است؟ نقاط قوت جنبش اعتراضی در دانشگاهها امروز چیست؟
نوید مینائی: به نظر من سال گذشته سال اتفاقات بسیار بزرگ، سال رادیکالیسم و اعترضات سازمان یافته در دانشگاه ها بود. اعتراضات دانشجویی با قدرت و رادیکالیسم فوق العاده ایی پیش رفتند و نه تنها جمهوری اسلامی که در کل نظام سرمایه داری را هدف قرار دادند و بدیل سوسیالیسم را در مقابل جامعه نشاندند. البته این انفاق در مجموع یک اتفاق ساده یا مثل رعدی در آسمان صاف و آرام جامعه نبوده است.
آنچه که امسال را از سال گذشته متمایز می کند وجود یک جریان اعتراضی قوی که بیشتر قدرتش در رادیکالیزم و همبستگی اش است، می باشد، ضمن اینکه تشکل یابی و تشکل پذیری نقطه قوت دیگر این جریان اعتراضی در دانشگاه می تواند باشد که در حال شکل گیری ست. این را می توان در اعتراضات گسترده دانشجویی به دستگیری فعالین دانشگاه مازندران دید که موج بسیار عظیمی را در دانشگاه ها به حرکت درآورد. یا اعتراضات به قوانین اسلامی برای پوشش و روابط دختر و پسر که در سطح وسیعی با اعتراض دانسجویان روبرو شد و مثلا در دانشگاه شیراز و تربیت مدرس تهران با موفقیت کامل برای دانشجویان به پایان رسید. دانشگاه از بعد از 16 آذر امسال شاهد یک اتفاق مهم بود و آن تثبیت هژمونی گرایش سوسیالیستی در دانشگاه ها بود. حضور فعالین دانشجویی در عرصه های دیگر، به خصوص در اعتراضات و تجمعات کارگری و پذیرفتن افق کارگری یعنی سوسیالیسم و بردن این افق و الگو در دانشگاه ها توسط فعالین دانشجویی (برای نمونه ایجاد صندوق های کمک مالی برای خوانواده های کارگران در اعتصاب در دانشگاه توسط دانشجویان چپ) و در پی آن بحث هایی که حول تشکل یابی و تحزب در میان دانشجویان در جریان است نشان دهنده یک اتفاقات مهم و پایه ایی در این بخش از جامعه است. امروز در پای بیانیه های اعتراضی امضای تشکل های دانشجویی مثل دانشجویان سوسالیست ... یا چپ کارگری را می بینیم. این ها به نظرم نقاط عطفی در اعتراضات دانشجویی هستند. امروز می شود گفت اعتراضات دانشجویی و فعالین آن سوسیالیسم را به عنوان افق و آرمان طبقه کارگر برای ایجاد یک دنیای بهتر پذیرفته و تلاش می کنند آن را به دانشگاه ها ببرند. این یعنی کمونیسم مارکس.
انترناسیونال: سال گذشته با تشدید سرکوب همراه بوده است. دانشجویان زیادی دستگیر و اخراج شده و فشار بر فعالین دانشجوئی تشدید شده است. با توجه به نزدیک شدن اول مهر و جمع شدن دوباره دانشجویان و دانش آموزان در مدارس و دانشگاه ها چگونه باید به مقابل این وضع رفت؟
نوید مینائی: با بازگشایی مدارس باید اعتراضات گذشته را با قدرت هر چه بیشتر ادامه داد و تقویت کرد. همانطور که گفتم سال گذشته سال رادیکالیسم و سازمانیابی برای اعتراضات دانشجویی بود. گرایشات ملی اسلامی دیگر حرفی برای گفتن ندارند و عرصه را به سوسیالیست ها باخته اند و به قول خود حکومتی ها سکولاریسم به طور جدی دانشگاه ها را تهدید می کند. دفتر تحکیم وحدت که نیروی سوکولار نیست یا هیچ کدام از گرایشات و تشکلات ملی اسلامی دیگر. البته برای نشان دادن عروج قدرتمند سوسیالیسم در دانشگاه ها لازم نداریم از حکومتی ها نقل قول بیاوریم و تنها کافی است به مطالبات، شعار ها و سبک اعتراضات دانشجویی که دیگر توهمی به هیچ جناحی از حکومت ندارد توجه کنیم. البته هنوز تتمه های گرایشات غیر سوسیالیستی در دانشگاه ها برای به دست گرفتن اوضاع تقلاهایی می کنند ولی سیر عمومی و غالب اعتراضات به نفع چپ و سوسیالیسم است. این مقدمه را گفتم که بگویم تهدید و سرکوب حکومت دلیلش چیست. سیر پیشروی اعتراضات دانشجویی با مشخصات بالا منحصر به دانشگاه ها نیست، فعالین عرصه کودک، زنان و کارگران و معلمان همه و همه حکم به رفتن جمهوری اسلامی داده اند و حکومت برای بقای خود چاره ایی ندارد جز سرکوب و اعدام. حکومتی که در وحشت مرگ به سر می برد و به هر وسیله ایی متوصل می شود. حالا چگونه می توان همین حکومت را بیشتر عقب راند؟ سوال اینست. به نظرم. برای دانشجویان و دانش آموزان همانطور که شما هم گفته ایید مهر ماه یعنی تجمع، یعنی همبستگی و این برای اعتراضات مردم یعنی "قدرت". حواسمان هست که حکومت طی تعطیلات تابستان امسال تعداد زیادی حکم تعلیق و اخراج و .... صادر کرده است. سه دانشجوی پلی تکنیک هم در همین مدت در زندان و زیر شکنجه به سر می برند و دادگاهشان به زودی و قبل از باز گشایی دانشگاه هاست تا به اصطلاح از دانشجویان زهر چشم بگیرند. اگر فکر کینم که مردم و جنبش اعتراضیشان شکست خورده و حکومت قدر قدرتی در راس کار است خوب حتما باید ماست ها را کیسه کرد و رفت خانه نشست و پشت درهای بسته به کل راهی که طی شده شک کرد و دنبال نقشه های جدید معجزه آسا بود. ولی اگر بدانیم حکومت از سر استیصال و ضعف و از موضع دفاعی دست به این اقدامات می زند کلا شیوه برخوردمان با آن باید هجومی و با گسترش اعتراضات همراه باشد. حکومتی که فرمانده لشکر سرکوبش از دانشگاه ها با آن وضع بیرون انداخته شد و فاشیست خطابش کردند، در مقابل همان جماعتِ معترض سخت می تواند کسب وجهه کند و بترساندشان. وقتی اتفاقات را کنار هم می چینیم و موقعیت اعتراضات داخلی و اعلام همبستگی های بین المللی با آن را می بینیم وضع بسیار وخیمی برای جمهوری اسلامی ترسیم می شود و این نقشه راه را روشن تر می کند، که باید تعرض کرد و اعتراضات هر چه وسیعتری را سازمان داد. جنگ بی امانی ست و هر که زود تر خسته بشود و عقب نشینی کند جنگ را باخته. جبهه حکومت در این جنگ فعلا بسیار آشفته و تحت فشار است و بحران های درونی را هم در درون خود دارد، جبهه مردم اما فاکتور های مثبت زیادی دارد که باید تقویتشان کرد.
دانشجویان و دانش آموزان با باز گشایی مدارس و دانشگاه ها باز همدیگر را پیدا می کنند و قدرتمند می شوند، سال جدید باید سال ایجاد تشکل های سراسری سوسیالیستی با تکیه بر مجامع عمومی و شورا های دانشجویی و دانش آموزی باشد، همین امروز این تشکلات چپ و سوسیالیستی موجودند، باید گسترش و سازمانشان داد. باید در ظرف مناسبشان جمعشان کرد و افق سوسیالیستی بی کم و کاستی را در مقابلشان گذاشت و گیرهاشان را رفع کرد و این دیگر کار ماست! ولی با باز گشایی مدارس بلافاصله نمی شود تشکل های سوسیالیستی را درست کرد و ... . ولی سازمان دادن اعتراضات و فراخوان به اعتصاب و تعطیل کردن دانشگاه ها برای آزادی دانشجویان زندانی و برچیده شدن بساط کمیته های انضباطی و حراست و بسیج و نهاد رهبری و جلوگیری از اخراج اساتید از دانشگاه ها کاریست شدنی که دانشجویان تجربه و توانش را دارند و با همین اعتراضت حتما گام های مهمی برای ایجاد تشکل های سراسری طی می شود.
(به نقل از انترناسیونال 209)
انترناسیونال: چند روز بیشتر به شروع دانشگاهها و مدارس باقی نمانده است. بنظر شما چه فاکتورهائی شرایط امسال را با سال گذشته متمایز میکند؟ بعبارتی در یکسال گذشته چه اتفاقی افتاد، چه روندی طی شد، چه فاکتورهائی تغییر کرد و جنبش اعتراضی در دانشگاهها اکنون کجا ایستاده است؟ نقاط قوت جنبش اعتراضی در دانشگاهها امروز چیست؟
نوید مینائی: به نظر من سال گذشته سال اتفاقات بسیار بزرگ، سال رادیکالیسم و اعترضات سازمان یافته در دانشگاه ها بود. اعتراضات دانشجویی با قدرت و رادیکالیسم فوق العاده ایی پیش رفتند و نه تنها جمهوری اسلامی که در کل نظام سرمایه داری را هدف قرار دادند و بدیل سوسیالیسم را در مقابل جامعه نشاندند. البته این انفاق در مجموع یک اتفاق ساده یا مثل رعدی در آسمان صاف و آرام جامعه نبوده است.
آنچه که امسال را از سال گذشته متمایز می کند وجود یک جریان اعتراضی قوی که بیشتر قدرتش در رادیکالیزم و همبستگی اش است، می باشد، ضمن اینکه تشکل یابی و تشکل پذیری نقطه قوت دیگر این جریان اعتراضی در دانشگاه می تواند باشد که در حال شکل گیری ست. این را می توان در اعتراضات گسترده دانشجویی به دستگیری فعالین دانشگاه مازندران دید که موج بسیار عظیمی را در دانشگاه ها به حرکت درآورد. یا اعتراضات به قوانین اسلامی برای پوشش و روابط دختر و پسر که در سطح وسیعی با اعتراض دانسجویان روبرو شد و مثلا در دانشگاه شیراز و تربیت مدرس تهران با موفقیت کامل برای دانشجویان به پایان رسید. دانشگاه از بعد از 16 آذر امسال شاهد یک اتفاق مهم بود و آن تثبیت هژمونی گرایش سوسیالیستی در دانشگاه ها بود. حضور فعالین دانشجویی در عرصه های دیگر، به خصوص در اعتراضات و تجمعات کارگری و پذیرفتن افق کارگری یعنی سوسیالیسم و بردن این افق و الگو در دانشگاه ها توسط فعالین دانشجویی (برای نمونه ایجاد صندوق های کمک مالی برای خوانواده های کارگران در اعتصاب در دانشگاه توسط دانشجویان چپ) و در پی آن بحث هایی که حول تشکل یابی و تحزب در میان دانشجویان در جریان است نشان دهنده یک اتفاقات مهم و پایه ایی در این بخش از جامعه است. امروز در پای بیانیه های اعتراضی امضای تشکل های دانشجویی مثل دانشجویان سوسالیست ... یا چپ کارگری را می بینیم. این ها به نظرم نقاط عطفی در اعتراضات دانشجویی هستند. امروز می شود گفت اعتراضات دانشجویی و فعالین آن سوسیالیسم را به عنوان افق و آرمان طبقه کارگر برای ایجاد یک دنیای بهتر پذیرفته و تلاش می کنند آن را به دانشگاه ها ببرند. این یعنی کمونیسم مارکس.
انترناسیونال: سال گذشته با تشدید سرکوب همراه بوده است. دانشجویان زیادی دستگیر و اخراج شده و فشار بر فعالین دانشجوئی تشدید شده است. با توجه به نزدیک شدن اول مهر و جمع شدن دوباره دانشجویان و دانش آموزان در مدارس و دانشگاه ها چگونه باید به مقابل این وضع رفت؟
نوید مینائی: با بازگشایی مدارس باید اعتراضات گذشته را با قدرت هر چه بیشتر ادامه داد و تقویت کرد. همانطور که گفتم سال گذشته سال رادیکالیسم و سازمانیابی برای اعتراضات دانشجویی بود. گرایشات ملی اسلامی دیگر حرفی برای گفتن ندارند و عرصه را به سوسیالیست ها باخته اند و به قول خود حکومتی ها سکولاریسم به طور جدی دانشگاه ها را تهدید می کند. دفتر تحکیم وحدت که نیروی سوکولار نیست یا هیچ کدام از گرایشات و تشکلات ملی اسلامی دیگر. البته برای نشان دادن عروج قدرتمند سوسیالیسم در دانشگاه ها لازم نداریم از حکومتی ها نقل قول بیاوریم و تنها کافی است به مطالبات، شعار ها و سبک اعتراضات دانشجویی که دیگر توهمی به هیچ جناحی از حکومت ندارد توجه کنیم. البته هنوز تتمه های گرایشات غیر سوسیالیستی در دانشگاه ها برای به دست گرفتن اوضاع تقلاهایی می کنند ولی سیر عمومی و غالب اعتراضات به نفع چپ و سوسیالیسم است. این مقدمه را گفتم که بگویم تهدید و سرکوب حکومت دلیلش چیست. سیر پیشروی اعتراضات دانشجویی با مشخصات بالا منحصر به دانشگاه ها نیست، فعالین عرصه کودک، زنان و کارگران و معلمان همه و همه حکم به رفتن جمهوری اسلامی داده اند و حکومت برای بقای خود چاره ایی ندارد جز سرکوب و اعدام. حکومتی که در وحشت مرگ به سر می برد و به هر وسیله ایی متوصل می شود. حالا چگونه می توان همین حکومت را بیشتر عقب راند؟ سوال اینست. به نظرم. برای دانشجویان و دانش آموزان همانطور که شما هم گفته ایید مهر ماه یعنی تجمع، یعنی همبستگی و این برای اعتراضات مردم یعنی "قدرت". حواسمان هست که حکومت طی تعطیلات تابستان امسال تعداد زیادی حکم تعلیق و اخراج و .... صادر کرده است. سه دانشجوی پلی تکنیک هم در همین مدت در زندان و زیر شکنجه به سر می برند و دادگاهشان به زودی و قبل از باز گشایی دانشگاه هاست تا به اصطلاح از دانشجویان زهر چشم بگیرند. اگر فکر کینم که مردم و جنبش اعتراضیشان شکست خورده و حکومت قدر قدرتی در راس کار است خوب حتما باید ماست ها را کیسه کرد و رفت خانه نشست و پشت درهای بسته به کل راهی که طی شده شک کرد و دنبال نقشه های جدید معجزه آسا بود. ولی اگر بدانیم حکومت از سر استیصال و ضعف و از موضع دفاعی دست به این اقدامات می زند کلا شیوه برخوردمان با آن باید هجومی و با گسترش اعتراضات همراه باشد. حکومتی که فرمانده لشکر سرکوبش از دانشگاه ها با آن وضع بیرون انداخته شد و فاشیست خطابش کردند، در مقابل همان جماعتِ معترض سخت می تواند کسب وجهه کند و بترساندشان. وقتی اتفاقات را کنار هم می چینیم و موقعیت اعتراضات داخلی و اعلام همبستگی های بین المللی با آن را می بینیم وضع بسیار وخیمی برای جمهوری اسلامی ترسیم می شود و این نقشه راه را روشن تر می کند، که باید تعرض کرد و اعتراضات هر چه وسیعتری را سازمان داد. جنگ بی امانی ست و هر که زود تر خسته بشود و عقب نشینی کند جنگ را باخته. جبهه حکومت در این جنگ فعلا بسیار آشفته و تحت فشار است و بحران های درونی را هم در درون خود دارد، جبهه مردم اما فاکتور های مثبت زیادی دارد که باید تقویتشان کرد.
دانشجویان و دانش آموزان با باز گشایی مدارس و دانشگاه ها باز همدیگر را پیدا می کنند و قدرتمند می شوند، سال جدید باید سال ایجاد تشکل های سراسری سوسیالیستی با تکیه بر مجامع عمومی و شورا های دانشجویی و دانش آموزی باشد، همین امروز این تشکلات چپ و سوسیالیستی موجودند، باید گسترش و سازمانشان داد. باید در ظرف مناسبشان جمعشان کرد و افق سوسیالیستی بی کم و کاستی را در مقابلشان گذاشت و گیرهاشان را رفع کرد و این دیگر کار ماست! ولی با باز گشایی مدارس بلافاصله نمی شود تشکل های سوسیالیستی را درست کرد و ... . ولی سازمان دادن اعتراضات و فراخوان به اعتصاب و تعطیل کردن دانشگاه ها برای آزادی دانشجویان زندانی و برچیده شدن بساط کمیته های انضباطی و حراست و بسیج و نهاد رهبری و جلوگیری از اخراج اساتید از دانشگاه ها کاریست شدنی که دانشجویان تجربه و توانش را دارند و با همین اعتراضت حتما گام های مهمی برای ایجاد تشکل های سراسری طی می شود.
(به نقل از انترناسیونال 209)