نوید مینائی
انجمن اسلامی دانشجویان روز ۳ شنبه برای آزادی دانشجویان زندانی در مسجد دانشگاه پلی تکنیک مراسم دعای توسل برگذار کرده است. البته شکی نیست که در خود انجمن اسلامی هم گرایشات متفاوتی وجود دارد و برگذاری دعا حاصل تلاش بخش طرف دار حکومت این انجمن است. در عرض یکی دو سال گذشته شاهد نغییرات اساسی در گرایشات و طرز فکر و سبک فعالیت تعداد زیادی از اعضا و مسئولین این انجمن بوده ایم و به روشنی گرایش به چپ و سوسیایسم در برخی فعالین این انجمن دیده می شود.
برگزاری مراسم دعا برای آزادی دانشجویانی که توسط حکومت مولد خرافه و جهل و سرکوب دستگیر و شکنجه شده اند نقض غرضی آشکار است تلاشی ست در جهت خنثی کردن مبارزات دانشجویی. حکومت با چنین حرکت هایی نه تنها مشکلی ندارد بلکه خود مشوق آن است. چرا که عرصه مبارزات دانشجویی را از محیط دانشگاه که امکان حضور وسیع دانشجویان را فراهم می کند به مساجد و تکایا منتقل می کند. اعتراضات دانشجویی را به دعا تبدیل کردن خنثی کردن مبارزه است. همه می دانند دعا کردن و متوسل شدن به امام و پیغمبر هیچ اعتراض و مبارزه ایی در خود ندارد و باید منتظر جواب آنها ماند!! یعنی بی عملی و سکوت. دعا برای آزادی دانشجویان زندانی در محیطی که عکس خمینی و خامنه ایی به در دیوار است ، محیطی که خانه نماینده ولی فقیه و بسیج و حراست و کمیته انضباطی است بسیار مسخره است! رهایی، رئیس دانشگاه پلی تکنیک که در دستگیری دانشجویان و پاپوش درست کردن برای دانشجویان نقش تعیین کننده ایی داشته نه تنها مخالف چنین مراسمی نیست که احتمالا از مشوقین آنهم باشد.
دانشگاه ها امروز محل رشد و نفوذ چپ و سوسیایسم و سکولاریسم هستند. فغان و ناله رفسنجانی در ۴ سال پیش و خاتمی در ۳ سال پیش و امامان جماعت و همه دار دسته حکومت از رشد سکولاریسم و کمونیسم در دانشگاه ها بی خود نیست. جایی که چنین است جایی که بیانیه های آتشین سوسیالیستی در دفاع از حقوق زن و کارگر صادر می کند، جای دعای توسل برای آزادی دانشجویان نیست. اتفاقا این امر در جهت اسلامی کردن نه تنها دانشگاه ها که اسلامی کردن مبارزات دانشجویی ست یعنی در جهت منافع حکومت و بی اثر کردن مبارزات دانشجویی ست.
اعتراضات دانشجویی فقط با اتکا به قدرت تجمعات هر چه گسترده تر دانشجویان و پیش بردن رادیکال ترین مطالبات می توانند به نتیجه برسند همانطور که تا حالا فقط این سبک اعتراض جواب گو بوده است. از آزاد شدن دانشجویان مازندران گرفته تا برداشتن مقررات اسلامی در دانشگاه شیراز و تربیت مدرس، همه و همه حاصل مبارزات گسترده دانشجویی بوده است نه دیدار با کروبی و فلان آخوند قبا شکلاتی یا فلان نماینده مجلس. در هیچکدام از عرصه های مبارزاتی مردم در ایران، از اعتراضات کارگری تا معلمان و پرستاران و غیره هیچ گاه مذاکره و توصل به مقامات حکومتی نتیجه ایی نداشته است. در عرصه دانشگاه هم وضعیت دانشجویان ستاره دار نمونه بارز رای زنی و "تلاش"! نمایندگان مجلس هستند. اسلامی ها و کسانی که مبارزه را به مسجد می کشانند هیچگاه نماینده اعتراضات دانشجویی نبوده اند. کسی که اعتراضات دانشجویی را از محیط دانشگاه به مسجد می برد نماینده مطالبات دانشجویان و خواهان پیشبرد مبارزات و اعتراضات و به نتیجه رسیدن آن نیست.
عرصه مبارزه و اعتراض باید جامعه و محیط دانشجویی باشد. همین که اعتراض به مسجد برده شود طیف سکولار و سوسیالیست و چپ (که به اقرار حکومتی ها و به شهادت اعتراضات تا کنونی دانشجویی بخش اعظم فعالین دانشجویی را تشکیل می دهند)از شرکت در آن محروم می شوند و منظور از انتخاب مسجد هم همین است. منظور اینست که اعتراضات دانشجویی را از دست چپ ها و سوسیالیست ها خارج کنند و اسلامی ها میدان دار شوند. فعالین چپ و کلا هر کسی که واقعا برای آزادی دانشجویان زندانی و همه زندانیان سیاسی می خواهد فعالیت کند نباید اجازه دهد مبارزات دانشجویان را به مسجد بکشانند و ابتکار عمل را به دست گیرند. ۱۸ مهر روز جهانی علیه اعدام روز مناسبی برای چنین حرکات رادیکالی در دانشگاه هاست. دانشجویانی که خواهان آزادی زندانیان سیاسی و توقف اعدام و سرکوب هستند این روز را باید روز خودشان بدانند و مبتکر اعتراضات رادیکال دانشجویی باشند. روز ۱۸ مهر کلاس ها را تعطیل کنید و خواهان پایان دادن به اعدام و سرکوب، و آزادی دانشجویان و همه زندانیان سیاسی شوید.
انجمن اسلامی دانشجویان روز ۳ شنبه برای آزادی دانشجویان زندانی در مسجد دانشگاه پلی تکنیک مراسم دعای توسل برگذار کرده است. البته شکی نیست که در خود انجمن اسلامی هم گرایشات متفاوتی وجود دارد و برگذاری دعا حاصل تلاش بخش طرف دار حکومت این انجمن است. در عرض یکی دو سال گذشته شاهد نغییرات اساسی در گرایشات و طرز فکر و سبک فعالیت تعداد زیادی از اعضا و مسئولین این انجمن بوده ایم و به روشنی گرایش به چپ و سوسیایسم در برخی فعالین این انجمن دیده می شود.
برگزاری مراسم دعا برای آزادی دانشجویانی که توسط حکومت مولد خرافه و جهل و سرکوب دستگیر و شکنجه شده اند نقض غرضی آشکار است تلاشی ست در جهت خنثی کردن مبارزات دانشجویی. حکومت با چنین حرکت هایی نه تنها مشکلی ندارد بلکه خود مشوق آن است. چرا که عرصه مبارزات دانشجویی را از محیط دانشگاه که امکان حضور وسیع دانشجویان را فراهم می کند به مساجد و تکایا منتقل می کند. اعتراضات دانشجویی را به دعا تبدیل کردن خنثی کردن مبارزه است. همه می دانند دعا کردن و متوسل شدن به امام و پیغمبر هیچ اعتراض و مبارزه ایی در خود ندارد و باید منتظر جواب آنها ماند!! یعنی بی عملی و سکوت. دعا برای آزادی دانشجویان زندانی در محیطی که عکس خمینی و خامنه ایی به در دیوار است ، محیطی که خانه نماینده ولی فقیه و بسیج و حراست و کمیته انضباطی است بسیار مسخره است! رهایی، رئیس دانشگاه پلی تکنیک که در دستگیری دانشجویان و پاپوش درست کردن برای دانشجویان نقش تعیین کننده ایی داشته نه تنها مخالف چنین مراسمی نیست که احتمالا از مشوقین آنهم باشد.
دانشگاه ها امروز محل رشد و نفوذ چپ و سوسیایسم و سکولاریسم هستند. فغان و ناله رفسنجانی در ۴ سال پیش و خاتمی در ۳ سال پیش و امامان جماعت و همه دار دسته حکومت از رشد سکولاریسم و کمونیسم در دانشگاه ها بی خود نیست. جایی که چنین است جایی که بیانیه های آتشین سوسیالیستی در دفاع از حقوق زن و کارگر صادر می کند، جای دعای توسل برای آزادی دانشجویان نیست. اتفاقا این امر در جهت اسلامی کردن نه تنها دانشگاه ها که اسلامی کردن مبارزات دانشجویی ست یعنی در جهت منافع حکومت و بی اثر کردن مبارزات دانشجویی ست.
اعتراضات دانشجویی فقط با اتکا به قدرت تجمعات هر چه گسترده تر دانشجویان و پیش بردن رادیکال ترین مطالبات می توانند به نتیجه برسند همانطور که تا حالا فقط این سبک اعتراض جواب گو بوده است. از آزاد شدن دانشجویان مازندران گرفته تا برداشتن مقررات اسلامی در دانشگاه شیراز و تربیت مدرس، همه و همه حاصل مبارزات گسترده دانشجویی بوده است نه دیدار با کروبی و فلان آخوند قبا شکلاتی یا فلان نماینده مجلس. در هیچکدام از عرصه های مبارزاتی مردم در ایران، از اعتراضات کارگری تا معلمان و پرستاران و غیره هیچ گاه مذاکره و توصل به مقامات حکومتی نتیجه ایی نداشته است. در عرصه دانشگاه هم وضعیت دانشجویان ستاره دار نمونه بارز رای زنی و "تلاش"! نمایندگان مجلس هستند. اسلامی ها و کسانی که مبارزه را به مسجد می کشانند هیچگاه نماینده اعتراضات دانشجویی نبوده اند. کسی که اعتراضات دانشجویی را از محیط دانشگاه به مسجد می برد نماینده مطالبات دانشجویان و خواهان پیشبرد مبارزات و اعتراضات و به نتیجه رسیدن آن نیست.
عرصه مبارزه و اعتراض باید جامعه و محیط دانشجویی باشد. همین که اعتراض به مسجد برده شود طیف سکولار و سوسیالیست و چپ (که به اقرار حکومتی ها و به شهادت اعتراضات تا کنونی دانشجویی بخش اعظم فعالین دانشجویی را تشکیل می دهند)از شرکت در آن محروم می شوند و منظور از انتخاب مسجد هم همین است. منظور اینست که اعتراضات دانشجویی را از دست چپ ها و سوسیالیست ها خارج کنند و اسلامی ها میدان دار شوند. فعالین چپ و کلا هر کسی که واقعا برای آزادی دانشجویان زندانی و همه زندانیان سیاسی می خواهد فعالیت کند نباید اجازه دهد مبارزات دانشجویان را به مسجد بکشانند و ابتکار عمل را به دست گیرند. ۱۸ مهر روز جهانی علیه اعدام روز مناسبی برای چنین حرکات رادیکالی در دانشگاه هاست. دانشجویانی که خواهان آزادی زندانیان سیاسی و توقف اعدام و سرکوب هستند این روز را باید روز خودشان بدانند و مبتکر اعتراضات رادیکال دانشجویی باشند. روز ۱۸ مهر کلاس ها را تعطیل کنید و خواهان پایان دادن به اعدام و سرکوب، و آزادی دانشجویان و همه زندانیان سیاسی شوید.